Οι φίλοι μας τα ζώα

Ρίξανε που λες μια φόλα σ' έναν σκύλο, κόρδωσε το έρμο το ζωντανό. Υπάνθρωποι, σηκώνει το τομάρι τους πολύ ξύλο.
Κι έτσι άρχισε να μιλάει η ομήγυρις για το κατακριτέο της πράξης:

- Να του ρίξουμε κι αυτουνού μία!
- Δολοφονία! Δε διώκεται;
- Να τον βάλουμε να κάνει κοινωνική εργασία και να μαζεύει τα σκατά των αδέσποτων!
- Άστα... Ο καθένας παίρνει ένα κατοικίδιο και μετά το παρατάει στους δρόμους.
- Τί περιμένεις; Εδώ στα πετ-σοπ, τά 'χουνε πεταμένα δω και κει. Και κλειδωμένα σ' ελεεινά κλουβιά.
- Ναι, ναι. Βρώμικα ενυδρεία... Και κάτι άλλα εξωτικής προέλευσης τα βάζουνε στη βιτρίνα.
- Μάλιστα, σαύρες σε κλουβιά με εφημερίδες και πιράνχας σε γυάλα για χρυσόψαρα.
- Γω όταν είχα τον Φίφη (φίδι) γύριζε σ' όλο το σπίτι ρε! Δεν τον είχα κλεισμένο σε κάγκελα!
- Σα δε ντρέπονται...
- Αθλιότης...
- Παλιάνθρωποι...
- Αλήτες...



Η συζήτησις ξεκίνησε από φόλες (σαφέστατη κτηνωδία και ουδέν άλλο σχόλιο επ' αυτού) και κατέληξε σε διαβίωση ρινόκερου εντός γκαρσονιέρας 2x2, λουτροκαμπινέ και μπαλκονάκι με θέα τη μπουγάδα της κυρά-Μερόπης απέναντι (πού' ναι χήρα και δεν έχει τι άλλο να κάνει κι όλο πλένει). Α, ξέχασα, έχω και νιπτήρα Ιταλικής κατασκευής οπότε άμα μου καπνίσει πετάω μέσα έναν φαλαινοκαρχαρία να πλατσουρίζει αμέριμνος.

Καλώς λοιπόν, οι φίλοι μας τα ζώα.

Διευκρινίζω, για να πάμε στα πιο σοβαρά.
Χιλιάδες χρόνια τώρα υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στα “κατοικίδια” ζώα και τα “άγριας διαβίωσης”. Παράδειγμα η γάτα. Έρχεται και τρίβεται μες τα πόδια σου, σ' ενοχλεί και βρίζεις, αλλά καταλαβαίνεις ότι πεινάει η ρουφιάνα κι άμα την ταΐσεις θα την τυλώσει και θα πάει να ψοφολογήσει σε καμιά γωνιά οπότε θα ησυχάσεις. Ο σκύλος τα ίδια, απλά αντί να να χαϊδολογιέται, σε κοιτάει σα μάπας και κουνάει την ουρά του. Θέμα χαρακτήρα, αποτέλεσμα το ίδιο. Υπάρχει λοιπόν μια στοιχειώδη επικοινωνία που το καταλαβαίνεις το ζωντανό και τις ανάγκες του.
Άμα ρε μπαγάσα έχεις έναν κροκόδειλο, τί περιμένεις να κάνει; Να πάει στην κουζίνα να πάρει τη χύτρα και να στη φέρει στον καναπέ που σαπίζεις λέγοντας σου “σήκω να φτιάξεις φαΐ ρε τεμπέλη γιατί με κόβουν λόρδες” ;..

Κι όποιος δε συμφωνεί μ' αυτά, ας ρίξει μια ματιά στο θείο Όμηρο πού' γραψε πριν τρεις χιλιάδες χρόνια ότι όταν γύρισε ο Οδυσσέας στην Ιθάκη, τον γνώρισε ο πιστός του φίλος Άργος κι ας έλειπε είκοσι χρόνια. Κι αυτός ο Άργος ήτο σκύλος κι όχι ιγκουάνα.
Σ' όλα τα παραπάνω, εξαιρούνται οι ελεεινά πλούσιοι πού' χουν αγοράσει εκατό χιλιάδες στρέμματα κι έχουν φτιάξει πίσω από το φτωχικό τους ολόκληρη ζούγκλα, οπότε την περνάει κοτσάνι μέχρι και βροντόσαυρος. Αν υπάρχει τέτοιος δω τριγύρου, ας μας το πει να μην τον κακολογούμε άδικα τον χριστιανό.
Τέλος διευκρίνησης.

Λέω λοιπόν “ας πάρω ένα κατοικίδιο”. Μάλιστα.
Απλές, λογικές ερωτήσεις που κάνω στον καθρέφτη. Ακόμα κι ο εαυτός μου πού' χει IQ γλυκοπατάτας μπορεί να απαντήσει επαρκώς (νομίζω).

1ον: Έχω τον απαραίτητο χώρο να περπατάει, να τρέχει, να πηδάει και να περνάει καλά; Ιδανικός χώρος εξ' ορισμού είναι η φύση. Κήποι, αλάνες, μεγάλες αυλές με δέντρα και φυτά. Δηλαδή: χώμα. Να γυρνοβολάει ο μούργος, να σκάβει και να χώνει το μουσούδι του στα φρεσκοποτισμένα και να σιχτιρίζεις που δεν έπαιρνες καλύτερα ένα γουρούνι. Και μια που μιλάμε για σκυλιά, όλα τα σκυλιά θέλουν φύση και χώμα. Κι όχι που τα χωρίζουν σε μικρά και μεγάλα “ε όχι, δε θα πάρω τον Μάρμαντιουκ στο διαμέρισμα! Θα πάρω ένα τσιουάουα πού' ναι μαϊτζέβελο και θα χωράει”.
Τρίχες! Ο σκύλος αφομοιώνει τις συνήθειες του αφεντικού του, εκφυλλίζεται δηλαδής. Και στο τέλος καταντάει να χαζεύει τηλεόραση και να σου λέει “κάνε έναν κώλο παραπέρα ρε και πιάσε κι έναν φραπέ με ολίγη γιατί κάνει ζέστη σήμερις”. Μπορεί όντως να καλοπερνάει αλλά έχει πάψει νά' ναι σκύλος. Αντί να ρίξεις κανά κόκκαλο στα αδέσποτα της γειτονιάς, δίνεις 1000 ευρά να πάρεις ράτσα και να το κάνεις σαν τα μούτρα σου τα γελοία.
Τώρα για τις γάτες, πάνω-κάτω ίδια είναι, αλλά τέσπα, κει που γύριζες σπίτι (κέντρο μεγαλουπόλεως), την είδες τη βρωμιάρα να μασουλάει κάτι πλαστικές σακούλες κι απ' το να τη μαζέψει κανά σκουπιδιάρικο, τη μάζεψες εσύ κι έβαλες μπελά στη ζωή σου.

2ον: Μπορώ να το φροντίσω το έρμο; Να το ταΐζω, ποτίσω, ξεσκατίζω; Να το πάω στο γιατρό αν έχει διάρροιες και μου χέζει όλο το σπίτι και τα περίχωρα; Να' χω υπομονή μαζί του, καθότι είναι πιο ζώο από μένα που δε μασάω την αζαλέα αλλά αυτό θα πάει και θα τη μασήσει; Οι δε γάτες θα διακοσμήσουν τα έπιπλα σε στυλ ροκοκό με τα νύχια τους (και δικαιολογίες του τύπου “α, θα της κόψω τα νύχια” σηκώνουν σφαλιάρα ξεγυρισμένη). Αν η υπομονή λοιπόν είναι λίγη, άστο, πάρε έναν πίνακα πού' χει ζουγραφισμένα δυο σκυλιά και τρεις γάτες, βάλτονα στον τοίχο σου νά' στε όλοι χαρούμενοι.

3ον: Είμαι σαδιστής; Και δε μιλάω να τους παίζεις κλωτσοπατινάδες (αν σ' αρέσει να χτυπάς, πάρε μια μπάλα να την κλωτσάς όλη μέρα να πέσουν κι οι μπάκες). Μιλάω για όλους αυτούς τους απίθανους που τα πάνε κομμωτήρια, τους κάνουν περμανάντ, τα βάφουν (τρίχωμα, νύχια, πατούσες), τους φοράνε ζιπουνάκι, σωβρακάκι και καπέλο κι είναι έτοιμα για πιάτσα στη Συγγρού. Δεν έχουν βλέπεις τι να κάνουν όλη μέρα κι αντί να διαβάσουν τίποτα να ξεπαγώσει ο εγκέφαλος τους, ταλαιπωρούν το ζώο.
Στο σαδισμό περιλαμβάνεται και η στείρωση. Ως ακραία λύση στα αδέσποτα, τέσπα και με πολύ συζήτηση, αλλά μιλάμε για κατοικίδια οπότε κάνω την πάπια. Αυτό το καημένο όμως πό' χεις, τί σου φταίει ρε παλιανθρωπέα; Θα σ' άρεσε εσένα να σου κόψουνε τα παπάρια και να αισθάνεσαι σαν ευνούχος σε χαρέμι; Να τα παίξουν οι ορμόνες σου, να κοιμάσαι όλη μέρα, να τρως, να χέζεις, να κλάνεις και στο τέλος να γίνει η περιφέρεια σου σαν την περιφέρεια Αθηνών-Πειραιώς; Επειδή αυτό είναι αγαθιάρικο και δεν ξέρει τι πας να του σκαρώσεις δηλαδή; Αν θες σώνει και καλά να στειρώσεις κάποιον, στείρωσε τον εαυτό σου να κάνεις και ένα καλό στον κόσμο.

Αν λοιπόν δεν απαντιούνται ικανοποιητικά τα παραπάνου, άστο το ζωντανό να την περνάει σκυλίσια. Καλύτερα θά' ναι. Γιατί αν του κάνεις τέτοια χουνέρια κι έρθει η ώρα και τα κακαρώσει, θα σου ρίξει μπινελίκωμα και κατάρες που στην επόμενη ζωή σου το πιθανότερο είναι να γεννηθείς αβδέλλα σε χαβούζα εργοστασιακής περιοχής...



*Για ψάρια δε μιλάω, γιατί τα τρώω με λαδολεμονορίγανη και δεν τα βάζω σε βιτρίνες στο σαλόνι.