“La morte”

Guy de Maupassant, 1881

Την είχα ερωτευτεί απελπισμένα.

Γιατί ερωτεύεται κανείς; Δεν είναι παράξενο να μην έχεις πια μάτια για τίποτα άλλο στο κόσμο παρά μόνο για ένα πλάσμα, να μην έχεις στο μυαλό παρά μία σκέψη, στην καρδιά μόνο έναν πόθο και στο στόμα μόνο ένα όνομα, ένα όνομα που σου έρχεται στο νου ασταμάτητα, που ανεβαίνει σαν το νερό μιας πηγής από τα βάθη της ψυχής, που ανεβαίνει στα χείλια, και το λες, το ξαναλές, το ψιθυρίζεις ασταμάτητα παντού, σαν προσευχή.

Όχι, δε θα διηγηθώ την ιστορία μας. Η αγάπη είναι μια και μοναδική, η ίδια πάντα. Την είχα συναντήσει και την είχα αγαπήσει. Αυτό είναι όλο. Και είχα ζήσει ένα χρόνο μέσα στην τρυφερότητα της, μέσα στην αγκαλιά της, μέσα στο χάδι της, μέσα στο βλέμμα της, μέσα στα φορέματα της, στα λόγια της, τυλιγμένος, δεμένος, αιχμάλωτος σ’ όλα όσα έρχονταν από εκείνη, με έναν τρόπο τόσο απόλυτο που δεν ήξερα πια αν ήταν μέρα ή νύχτα, αν ήμουν νεκρός ή ζωντανός, αν βρισκόμουν στη γερασμένη γη ή κάπου αλλού.

Να όμως που πέθανε. Πώς; Δεν ξέρω, δεν ξέρω πια.

Ο Roger, η ρουτίνα κι εγώ...

Από το βιβλίο του Jeffrey Archer, "A twist in the Tale" (τίτλος και μετάφραση: Jack).

Ξύπνησα δίπλα του. Αισθανόμουν λιγάκι πεσμένη. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου να εξοικειωθώ στο ημίφως. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα την ακίνητη άσπρη σάρκα που βρισκόταν δίπλα μου. Αν γυμναζόταν έστω δυο φορές την εβδομάδα, δε θα είχε τα σωσίβια γύρω απ' το στομάχι. Ο Ρότζερ γύρισε οκνηρά πλευρό. Λαγοκοιμόταν σίγουρα, αλλά ποτέ δε σηκωνόταν μέχρι να ακούσει τον ήχο από το ξυπνητήρι δίπλα του. Σκέφτηκα για μια στιγμή να κοιμηθώ πάλι ή να πάω να φάω κάτι πριν ξυπνήσει. Στο τέλος έμεινα ξαπλωμένη δίπλα του, χουζουρεύοντας, χωρίς όμως να τον ενοχλώ. Όταν τελικά θα άνοιγε τα μάτια του, θα έκανα κι εγώ την κοιμισμένη - μ' αυτόν τρόπο θα μου έφτιαχνε και πρωινό. 

Τέχνη: Μιας κάποιας ηλικίας και μιας κάποιας αηδίας.

Η μανδάμ Τέχνη...
Κοκότα πολυτελείας κι ελευθέρων ηθών ανέκαθεν, πάντα με μέτρο τους καιρούς της, συμβάδιζε με τον άνθρωπο από ιδρύσεως κόσμου.
Απ' τους πρώτους που ζούσαν σε σπηλιές και ζουγράφιζαν στους τοίχους αυτά που σκότωναν και χλαπάκιαζαν, μέχρι σήμερις που 'χει γίνει χέσε μέσα εμπόριο.
Γεννήθηκε το λοιπόν και μεγάλωνε μαζί του.
 
Στις αρχές ήτο νεογνό ένεκα κι η ζωή απλή. 
Οι προϊστορικοί δεν της πολυδίνανε σημασία, μόνο τρώγανε, πίνανε, δουλεύανε και κάνανε και πολέμους αβέρτα να μη σκουριάζουνε από το ραχάτι. Για "το δίκαιο και τα ιδανικά" λέγανε στην πλέμπα οι κοτζαμπάσηδες, αλλά στην πραγματικότητα βάζανε τους φουκαράδες να σκοτώνονται για να 'χουν μεγαλύτερες κονομησιές οι ίδιοι και η κλίκα τους.
Με τον καιρό βρίσκανε κι επιστήμες για να τρώνε και να πίνουν καλύτερα, επίσης να κλαδεύουν κι ο ένας τον άλλον πιο γρήγορα, καθότι ο χρόνος είναι χρήμα. 

Γένεσις: Αδάμ, Εύα και πέντε κιλά φιρίκια

Γεν. 1,1    Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. 
 
 Έτσι μας τα λέει η παράδοση. Η Ιουδαϊκή βέβαια, γιατί τον καιρό εκείνο οι Εβραίοι, παρόλο που γυρνοβολούσαν σα νομάδες τις ερήμους και στεριωμό δεν είχαν,  πιάνανε κολλητιλίκια με Θεούς και ήντουσαν πολύ καθωσπρέπει και πνευματικοί. Ενώ οι υπόλοιποι λαοί π.χ. οι Αιγύφτιοι, που ασχολούνταν με μαθηματικά και φυσικές και φτιάχνανε πυραμίδες, ήταν αμαρτωλοί και ντουβάρια όρθια.
 
Τουτέστιν η Γένεσις γράφτηκε απ' τον Μωυσή, λένε. Είχε ήδη πάρει το κολάι να γράφει σε πέτρες (δέκα εντολές) κι είχε μαζέψει μες στο καύκαλο* του όλη τη σοφία του κόσμου γιατί του τά' λεγε ο Γιαραμπής πρώτο χέρι. Ήταν και κεκέτζος*, δεν τολμούσε να τα πει, γιατί θα γινότανε πελτές απ' τη ντομάτα που θά' τρωγε. Σκέφτηκε λοιπόν "ας γράψω στα κοτρώνια πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος κι ο κοσμάκης,  γιατί αυτοί οι σκερβελέδες* θα νομίζουν ότι φύτρωσαν σαν τις αρμπαρόριζες".

Η Ιουλία που τη φωνάζανε Τζούλια

Η Ιουλία κυρίες και κύριοι.

Ένα όνομα, μεγάλη ιστορία κι ακόμα μεγαλύτερη φημολογία.
Όταν την πρωτογνώρισα ήταν σκάρτα εικοσιπέντε, πολύ μπριόζα και γαργαλιάρα.

Νεαρά λοιπόν η αιθέρια ύπαρξις, σπουδές ηθοποιού αλλά εργάζεται ως υπάλληλος ξενοδοχείου (πως συμβαδίζουν αυτά δε γνωρίζω, αλλά γνωρίζω ότι αυτοί που σπουδάζουν τη δραματική τέχνη στο τέλος εργάζονται σερβιτόροι), πονηρεμένη και καπάτσα, διαθέτει και κορμοστασιά απ' αυτές που κάνουν τους γλυκανάλατους να τραγουδάνε σε λα μινόρε και να αχ-βαχίζουνε. Κι όπως οι περισσότερες του ιδίου τύπου κυρίες, είναι περιποιημένη και καθαρή λες και την έπλυνες με ΒΙΜ, αλλά στο σπίτι της οι τοίχοι είναι χρώματος βρωμυλί, οι αράχνες θεωρούνται κατοικίδια και ενίοτε κρέμεται μια βυζοθήκη στο πόμολο μιας πόρτας. Όλως περιέργως, το μπάνιο αυτών των κυριών είναι το καθαρότερο δωμάτιο, πλυμένο βιολογικά με σαπούνια κι αρώματα, τόσο που σού' ρχεται να φας στο καπάκι της λεκάνης γιατί στο τραπέζι της κουζίνας έχει ύποπτους μπλε και πράσινους λεκέδες ακαθόριστης προελεύσεως και χρονολογίας.

ΙΚΑ-ΠΙΚΠΑ και λοιπά συναφή ιδρύματα...

Δημήτρης τ' όνομα, αξάδερφος η συγγένεια, τριάντα παρά η ηλικία.

Καλοσυνάτος μέχρι αγιοσύνης, φιλότιμος μέχρι δακρύων, αλλά κι αγαθιάρης μέχρι βλακείας.

Μεγάλωσε μες τα πόδια μου, μια πόρτα δίπλα, ψήλωσε και έγινε τριόροφος, καλά λέει ο λαός "ψηλός είναι, τι περιμένεις, εξυπνάδα;".

Αλλά με τα καλά του: μπέσα, κουβαρντοσύνη, φιλαράκι (με την πραγματική σημασία), μπυροκοιλίτσα.

Τη δουλειά του τη νογάει κάργα, χτυπάει και κανά ξούρλο* να καλοπερνάει, στα υπόλοιπα όμως πυρίμαχο τούβλο 1000 °C.

Δουλεύει όλη μέρα και τη μισή νύχτα να ζήσει και να τριγυρνάει με τα προαναφερθέντα όντα.

Διαθέτει και σκούτερ ΙΧ που βογγάει ασύστολα το δύσμοιρο και πολύ πλάκα σπας αδερφάκι μου γιατί μοιάζει ο μπαγάσας με αρκούδα καβάλα σε παιδικό ποδηλατάκι (χωρίς τις βοηθητικές).

Οι φίλοι μας τα ζώα

Ρίξανε που λες μια φόλα σ' έναν σκύλο, κόρδωσε το έρμο το ζωντανό. Υπάνθρωποι, σηκώνει το τομάρι τους πολύ ξύλο.
Κι έτσι άρχισε να μιλάει η ομήγυρις για το κατακριτέο της πράξης:

- Να του ρίξουμε κι αυτουνού μία!
- Δολοφονία! Δε διώκεται;
- Να τον βάλουμε να κάνει κοινωνική εργασία και να μαζεύει τα σκατά των αδέσποτων!
- Άστα... Ο καθένας παίρνει ένα κατοικίδιο και μετά το παρατάει στους δρόμους.
- Τί περιμένεις; Εδώ στα πετ-σοπ, τά 'χουνε πεταμένα δω και κει. Και κλειδωμένα σ' ελεεινά κλουβιά.
- Ναι, ναι. Βρώμικα ενυδρεία... Και κάτι άλλα εξωτικής προέλευσης τα βάζουνε στη βιτρίνα.
- Μάλιστα, σαύρες σε κλουβιά με εφημερίδες και πιράνχας σε γυάλα για χρυσόψαρα.
- Γω όταν είχα τον Φίφη (φίδι) γύριζε σ' όλο το σπίτι ρε! Δεν τον είχα κλεισμένο σε κάγκελα!
- Σα δε ντρέπονται...
- Αθλιότης...
- Παλιάνθρωποι...
- Αλήτες...

Καμιά φορά σου χαμογελάει η ρημάδα...

Ζέστη που λιώνει μέχρι και τα παγκάκια κάτω απ' τα αθλιόδεντρα στα παρκάκια της Αθήνας.
Έχω ψηθεί πάνω στη μηχανή, υπομονή, σε μισή ωρίτσα θά' μαι σπίτι.
Να βάλω το ρημάδι να δουλεύει, να γίνει ψυγείο το δωμάτιο μπας και ζήσω.
Κινητό.
- Έλα ρε κεφτέ. Πού'σαι;
- Πάω σπίτι, κοντεύω να πάθω αφυδάτωση απ' το πρωί.
- Έλα ρε παπάρα να πιούμε έναν καφέ. Θα φύγω αύριο, έχω να σε δω κανά μήνα (...γκρίνια-μουρμούρα-γκρίνια) ...
- Έλεος, σκάσε, έρχομαι. Πού;
- Κει (μου λέει έναν απίθανο και θλιβερό καφενέ).
- Κααααλά. Έρχο. Για λίγο!
Μεταβολή. Η μηχανή αν είχε μιλιά θα μού'λεγε "Άει κουρέψου μάπα, γω πάω παραλία, συ ψόφα στα μπετά".
Αλλά ένεκα και δεν έχει, υποφέρει και υπομένει τη μαλακία που με δέρνει.

Ελληνική τηλεόρασις

Για να πατήσεις το κουμπί της τηλεόρασης στις μέρες μας, πρέπει μάλλον νά' χεις νεροκολοκύθα στους ώμους σου που ισχυρίζεσαι ότι είναι κεφάλι. Χρήσις μόνο εξωτερική, να βάζει η γιαγιά απάνου τα σεμεδάκια και τις φωτογραφίες των εγγονιών της.

Οπότε μένει ο ίντερνες. Χρήσιμος είναι, παίζει μουσικές, βίντεα, παίγνια κι έχει και τζάμπα απαγορευμένα για μερακλήδες που τα κορόιδα πληρώνουν συνδρομητικά κανάλια να τα βλέπουν ("όχι, παρακαλώ, με προσβάλλετε, εγώ δίνω ένα σκασμό λεφτά κάθε μήνα για να βλέπω στο νάσιοναλ τζεουγκράφικ το ψάρεμα της μουρούνας που πολύ μ' ενδιαφέρει").

Ότι θες βρίσκεις, ανοίγεις ενίοτε και τα στραβά σου γιατί γίνονται πράματα και θάματα στον κόσμο, το παίζεις και ενημερωμένος γιατί έτυχε και διάβασες τις δηλώσεις του υφυπουργού εξωτερικών της Γουαδελούπης (πολύ βαρυσήμαντες και ιστορικής σημασίας) ενώ οι υπόλοιποι ασχολούνται με τον μπας-κλας ντόπιο υπουργίσκο που τσακώνεται για την τιμή της φέτας και βρίζει της αντιπολίτευσης τον θέλω-να-γίνω-υπουργίσκος, γιατί τρώει δυο ντενεκέδες φέτα για κολατσιό αλλά τη θέλει τζάμπα.